Frenectomie: Het verhaal van Sara & Rein.
Al tijdens de prenatale bezoeken was Sara overtuigd om borstvoeding te geven. We bereidden dit tijdens haar zwangerschap samen goed voor. Ze wist dat de eerste weken borstvoeding intens zouden zijn, maar deze wending konden we niet voorspellen.
Eind januari beviel Sara van een zoontje, Rein. Bij mijn eerste bezoek, begin februari, viel me op dat Rein een te korte tongriem had. Sara had pijnklachten en gaf aan dat de voedingen eindeloos leken. Ze had ook kloven en pijnlijke tepels. Rein kwam niet goed bij, maakte klakgeluiden tijdens de voeding en was na het eten ontevreden. Ik stuurde hen naar de kinderarts om de tongriem te laten knippen. De kinderarts onderzocht Rein, maar zei dat er geen probleem was.
Moedeloos
Ik bezocht Sara regelmatig om een oplossing te zoeken. We probeerden andere voedingshoudingen uit die het voor haar en Rein comfortabeler konden maken. Af en toe hielp er iets, maar we boekten geen grote vooruitgang. We consulteerden een osteopaat om eventuele spanningen bij Rein weg te werken, maar ook dat had niet het gewenste resultaat. Toen Rein meer en meer klachten van reflux en ongenoegen vertoonde, verwees ik Sara opnieuw door naar een arts. Deze keer ging ze naar de huisarts, maar ook die zag geen probleem met de tongriem. Sara werd er moedeloos van. Ze voelde aan dat er iets niet klopte, maar niemand leek haar (en mij) te geloven.
Tijdens een interne bijscholing kwamen problemen met de lip- en tongriem aan bod. Ik herkende meteen het verhaal van Sara en Rein. Ik ging opnieuw bij hen langs. Bij het mondonderzoek was ik zeker: ik zag bij Rein een tong- en lipriem. Ik stuurde foto’s naar mijn collega-lactatiekundige van het Wit-Gele Kruis. Zij bevestigde wat we al de hele tijd dachten: Rein had een te strakke lip- en tongriem. Samen deden we een volledige check-up van zijn mondje en maakten we een verwijsbrief op voor een tandarts die de riempjes zou laseren. Ik zag Sara opfleuren bij het idee dat zij en haar zoontje misschien toch nog konden genieten van de borstvoeding.
Voldoening
Omdat de ingreep bij Sara enige angst en onwetendheid veroorzaakte, vroeg ze me om mee naar de tandarts te gaan. Ook voor mij was dit een leerrijke kans. Na het laseren van de riempjes ging Rein meteen terug aan de borst. Sara voelde onmiddellijk veel minder pijn en spanning. Rein dronk rustiger, ‘klakte’ veel minder en na de voeding was hij tevreden. Een baby die steeds zijn mond heeft moeten gebruiken met veel spanning en last, heeft wat tijd nodig om te wennen aan de nieuwe beweeglijkheid van lip en tong. Sara kreeg oefeningen mee die ze zes keer per dag moest doen bij Rein, om het weefsel voldoende op te rekken en de beweeglijkheid van zijn lip en tong te bevorderen. Enkele dagen later gingen mijn collega-lactatiekundige en ik op nacontrole. We zagen dat de wondjes bij Rein mooi herstelden en stuurden ter controle foto’s naar de tandarts. Het was opmerkelijk hoeveel meer de tong van Rein al kon. Sara zei dat ze eindelijk van de borstvoeding kon genieten. Dat gaf haar zo veel voldoening!
Trots
De manier waarop Sara steeds in de borstvoeding is blijven geloven, heeft mij versteld doen staan. Keer op keer heeft ze volgehouden en is ze vol goede moed aan de slag gegaan met nieuwe tips. Het is jammer dat sommige hulpverleners nog onwetend zijn over lip- en tongriempjes en dat hierdoor de ouders en baby’s problemen blijven hebben. Sara en Rein hebben me geleerd om niet op te geven en te blijven zoeken naar een oplossing.
Wat ben ik trots op Sara dat zij ondanks dit hobbelig parcours toch is blijven geloven in de borstvoeding en zichzelf!
“Het afbouwen van de borstvoeding is moeilijker dan ik had verwacht. De eerste zes weken borstvoeding waren een ramp en toen heb ik vaak willen opgeven. Maar ik bleef volhouden en met de hulp van de vroedvrouw van het wit gele kruis en het team van Respire, ging ik echt meer en meer genieten van de borstvoedingsmomenten. Ik ben zo blij dat ik volgehouden heb, zo dankbaar, daarom valt het afbouwen mij ontzettend zwaar en ontbreekt mijn ‘afbouwmotivatie’. Ik krijg nu al tranen in mijn ogen bij het besef dat er ooit de allerlaatste borstvoeding zal komen.”
(Sara, 2019)
Thalia
Vroedvrouw Wit-Gele Kruis van Antwerpen